X-Men Days of Future Past: Η απολαυστική επιστροφή

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Μετά το κατατοπιστικό και αρκούντως απολαυστικό “X-Men: First Class” διά χειρός Μάθιου Βον, στο τιμόνι της σειράς καλείται και πάλι ο Μπράιαν Σίνγκερ, υπεύθυνος για τα δύο απ' τα τρία πρώτα μέρη, δηλαδή τα καλύτερα. Το “X-Men: Days of Future Past” είναι ένα υβρίδιο όλων των προηγούμενων, μια ταινία αγωνίας περισσότερο παρά δράσης που επενδύει στη δύναμη των χαρακτήρων και τους συσχετισμούς μεταξύ τους για να μας “βάλει στο παιχνίδι”. Στο τέλος τα καταφέρνει μια χαρά και η “καταιγιστική δράση” δε μας λείπει καθόλου.

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στο ζοφερό μέλλον, όταν μεταλλαγμένοι και μη κινδυνεύουν με πλήρη αφανισμό απ' τα χέρια των πανίσχυρων Φρουρών οι οποίοι δημιουργήθηκαν για να προστατέψουν την ανθρωπότητα απ' τα πιο “ιδιαίτερα” και “ταλαντούχα” νέα μέλη της. Σε μια τελευταία, απέλπιδα προσπάθεια να σώσουν τον κόσμο, ο Προφέσορ Εξ και ο Μαγκνέτο χρησιμοποιούν τις δυνάμεις της Κίτι Πράιντ για να στείλουν τον Γουλβερίν πίσω στα σέβεντιζ ώστε να συναντήσει τους νέους εαυτούς τους και, όλοι μαζί, να σταματήσουν την αποφασισμένη Ρέιβεν απ' το να σκοτώσει τον ερευνητή Μπόλιβαρ Τρασκ, πυροδοτώντας τις εξελίξεις που θα οδηγήσουν στην καταστροφή.



Η κριτική

Ξεκινώντας, ας σημειωθεί ότι παρακολουθούμε ένα μέλλον που γνωρίζουμε ότι έχει αποφευχθεί, αν μη τι άλλο, επειδή αυτό είναι και το διακύβευμα ολόκληρης της ταινίας. Ουσιαστικά, βλέπουμε πού θα μπορούσε να οδηγήσει μια ατέρμονη μάχη μεταξύ μεταλλαγμένων και μη για την επικράτηση του ενός επί του άλλου ή, έστω, το δικαίωμα να κινούνται σε δυο διαφορετικούς, παράλληλους κόσμους. Η εμμονή του Μαγκνέτο με τη διαρκή σύγκρουση έχει πλέον ηττηθεί απ' τη σκληρή πραγματικότητα κι ο ίδιος, μαζί με τον Προφέσορ Εξ, επιχειρούν να αντιστρέψουν την πορεία προς το οριστικό τέλος. Ο Γουλβερίν, ούτως ή άλλως χρονοταξιδιώτης, επιλέγεται να υποστεί την επώδυνη “μεταφορά” λόγω των αυτο-ιαματικών ικανοτήτων του κι η δράση μεταφέρεται πίσω στη δεκαετία του '70, στα χρόνια του Προέδρου Νίξον.

Στη Σχολή τα πράγματα δεν είναι καλά. Ο Χανκ (το Κτήνος) ζει στο ερημωμένο κτίριο μαζί με τον Τσάρλς (ή Προφέσορ Εξ), ο οποίος, πικρόχολος και παραιτημένος, καταναλώνει μετά μανίας έναν ορό που του καταστέλλει τις δυνάμεις και επαναφέρει στα πόδια του τη λειτουργία τους. Την ίδια στιγμή ο Έρικ (ή Μαγκνέτο) βρίσκεται κλεισμένος σε μια υπόγεια φυλακή υψίστης ασφαλείας, φτιαγμένη ειδικά γι' αυτόν, ως ένοχος για τη δολοφονία του... Κένεντι. Ο Λόγκαν (ή Γουλβερίν) πρέπει να τον βγάλει και να τους επανενώσει με τον Τσαρλς προς ένα κοινό σκοπό: να πείσουν τη Ρέιβεν να κάνει πίσω στο καταστροφικό σχέδιό της. Στο πρώτο σκέλος της αποστολής, σημαντικό ρόλο καλείται να παίξει ο Κουικσίλβερ δίνοντάς μας μια απ' τις πιο διασκεδαστικές σεκάνς (ειδικά σε 3D) όλης της σειράς.

Είναι νομίζω προφανές ότι, σεναριακά, όλο το ζουμί της υπόθεσης προκύπτει όχι από τίποτα καινούργιο, αλλά απ' τη γνωστή ένταση που επικρατεί ανάμεσα στο τρίγωνο Προφέσορ Εξ-Ρέιβεν-Μαγκνέτο, των τριών φίλων που πήρε ο καθένας το δρόμο του λόγω πεποιθήσεων, όσο και αδυναμίας να διαχειριστούν τα αισθήματά τους για τους άλλους, τον έρωτα και τη φιλία. Αυτή την ένταση λοιπόν, πρέπει ο Γουλβερίν να δαμάσει και να διοχετεύσει προς την επίλυση του προβλήματος. Δεδομένου ότι η διαχείριση των ανθρώπων δεν είναι ο τομέας του, δίνει τη σκυτάλη στον Προφέσορ Εξ, τον εκπρόσωπο του “καλού” μεταξύ των τριών κι αυτόν που είναι, από χαρακτήρος, προγραμματισμένος να σώζει και όχι να καταστρέφει. Παρ' όλ' αυτά, η συνεργασία του με τον Έρικ δεν είναι όσο εύκολη δείχνει αρχικά, ενώ κι η Ρέιβεν αποδεικνύεται αγύριστο κεφάλι.

Πιστός στην παράδοση της σειράς που ο ίδιος “έφτιαξε”, ο Σίνγκερ ρίχνει το βάρος στο θέμα που τη διατρέχει αδιάλλειπτα, την επίτευξη των συνθηκών για μια ειρηνική συνύπαρξη μεταλλαγμένων και μη με φόντο την εγγενή αδυναμία της ανθρωπότητας να πορευθεί εν ειρήνη απ' άκρη σ' άκρη. Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε το μέλλον, αλλά γνωρίζοντας το παρελθόν, οι ήρωές μας βρίσκουν τη στιγμή που καθόρισε τα γεγονότα και παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Αυτό βεβαίως, δικαιώνει την προσέγγιση του Προφέσορ Εξ, κάτι που δεν μπορεί ν' αποφευχθεί σε κάθε τέτοιου είδους ταινία όπου το “θετικό μήνυμα” είναι αδιαπραγμάτευτο. Στο τέλος, η απουσία μιας πραγματικής τελικής μάχης δεν γίνεται αισθητή, αφού η κούρσα των ηρώων με αντίπαλο το χρόνο και η μαεστρική αφήγηση του Σίνγκερ κρατούν την προσοχή μας στα τεκταινόμενα.

Το “X-Men: Days of Future Past” είναι μια καλοφτιαγμένη, απολαυστική ταινία που κρατά ψηλά το επίπεδο της καλύτερης ίσως σειράς ταινιών που έχουν βασιστεί σε δημοφιλή κόμικς.

Βγαίνουν ακόμη:
Το πολύ καλό οικογενειακό δράμα “What Maisie Knew” και η ταινία κινουμένων σχεδίων “Zambezia”.