Snowpiercer: Το sci-fi θρίλερ στα καλύτερά του

Η πρώτη "δυτική" ταινία του ταλαντούχου κορεάτη Τζουν-χο Μπονγκ είναι ένα καλοφτιαγμένο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με μπλοκμπαστερικές πινελιές.
Snowpiercer: Το sci-fi θρίλερ στα καλύτερά του
του Λουκά Τσουκνίδα
 
Ο εξαιρετικός κορεάτης δημιουργός Τζουν-χο Μπονγκ επιστρέφει στις οθόνες μας με την πρώτη του “δυτική” ταινία, ένα φιλόδοξο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας βασισμένο σ' ένα γαλλικό κόμικ. Με υπέρ του το αναμφισβήτητο γεγονός ότι ταινία με τρένα σπανίως απογοητεύει καθώς και ένα υπέροχο καστ με επικεφαλής τον Κρις Έβανς, το “Snowpiercer” αποδεικνύεται αντάξιο της μεγαλεπίβολης κεντρικής του ιδέας, αφού αν παραβλέψει κανείς μια σειρά από απίθανες εξελίξεις και αφεθεί στο ρυθμό που δίνει ο Μπονγκ στην αφήγησή του, δεν υπάρχει περίπτωση να μην απολαύσει τη διαδρομή.

Η υπόθεση

Η ανθρωπότητα έχει εξαλειφθεί από έναν παγετώνα κι οι τελευταίοι άνθρωποι ζουν μέσα σε ένα τρένο, το οποίο κινείται αδιάλλειπτα χάρη στην προηγμένης τεχνολογίας μηχανή του και στο ατελείωτο σιδηροδρομικό δίκτυο που έχτισε ο δημιουργός του, ο Γουίλφορντ. Στα μπροστινά βαγόνια ζουν άνετα όσοι πλήρωσαν αδρά και πίσω, στοιβαγμένοι, όσοι μπήκαν δωρεάν την τελευταία στιγμή. Η ισορροπία στην κιβωτό είναι λεπτή κι ο Γουίλφορντ με τα τσιράκια του έχουν εφεύρει διάφορες μεθόδους να τη διατηρούν, μέχρι που ένας κάτοικος της ουράς, ο Κέρτις, αναλαμβάνει, με τη βοήθεια ενός παλιού μηχανικού συστημάτων ασφαλείας να ηγηθεί μιας εισβολής στο μπροστά μέρος, στο άντρο του ίδιου του μηχανοδηγού...



Η κριτική


Με τον Μπονγκ στο τιμόνι κι ένα πρωτότυπο κόμικ επιστημονικής φαντασίας ως σεναριακή βάση, οι παραγωγοί της ταινίας μπορούσαν νομίζω να είναι σίγουροι ότι το πολυδάπανο πρότζεκτ τους τουλάχιστον δε θα εκτροχιαστεί. Παρ' όλα αυτά, η κάπως παρωχημένη προσέγγιση της κοινωνικοπολιτικής θεματικής, μαζί με τους περιορισμούς που επιβάλλει ο χώρος στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα μονοδιάστατο, προβλέψιμο και οπτικά επαναλαμβανόμενο αποτέλεσμα. Ευτυχώς, οι συντελεστές καταφέρνουν να πλάσουν και να αφηγηθούν την ιστορία μιας σύντομης εξέγερσης που κάθε άλλο παρά μπορεί κανείς να προβλέψει τι θα αποφέρει για το μέλλον του τρένου, αλλά και της ανθρωπότητας.

Ένα τρένο-κιβωτός διατρέχει ασταμάτητα έναν παγωμένο πλανήτη κι οι επιβάτες του ζουν έγκλειστοι χωρίς καμία ελπίδα παρά μόνο την ανάγκη τους να επιβιώσουν. Αναμενόμενα, κάποιοι έχουν βρεθεί στο κεφάλι και κάποιοι στην ουρά κι αυτό έχει καθοριστεί από (τι άλλο;) την οικονομική τους δυνατότητα τη στιγμή της επιβίβασης. Μετά από 18 χρόνια στις ράγες, ο ιδρυματισμός είναι αναπόφευκτος και οι “θεσμοί” έχουν μπει πλέον στον αυτόματο πιλότο χάρη στη στιβαρή διακυβέρνηση του Γουίλφορντ, κατευθείαν απ' το βαγόνι της “υπέρτατης” μηχανής η οποία δίνει στους εναπομείναντες ανθρώπους το δώρο της ζωής. Ο Κέρτις είναι ένας πληβείος με σκοτεινό παρελθόν, αλλά κατάλληλος να ηγηθεί της επικείμενης εξέγερσης. Κάποια μυνήματα που έρχονται από “μπροστά” καθοδηγούν αυτόν, τον μέντορά του Γκίλιαμ και την ομάδα τους την ώρα που ο Νάμγκουνγκ παραβιάζει τις πόρτες που ο ίδιος είχε κάποτε σχεδιάσει με αντάλλαγμα λίγο κρόνολ (το παραισθησιογόνο που κάνει θραύση στο τρένο) για 'κείνον και την κόρη του Γιόνα.

Το σκηνικό είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό κι όταν η μισοσχεδιασμένη εφόρμηση του Κέρτις προς τη μηχανή παίρνει μπρος, ο Μπονγκ εναλλάσσει εξαιρετικά τις σκηνές καταιγιστικής δράσης με τα διαλείμματα στα οποία οι εξεγερμένοι συνειδητοποιούν τι συμβαίνει μακριά απ' τις βρωμερές, στοιβαγμένες κουκέτες της ουράς, απ' τα “μαγειρία” έως τα πολυτελή βαγόνια της ελίτ. Μοναδικό αδύναμο σημείο στο πρώτο αυτό μέρος, οι “κακοί”, οι οποίοι μοιάζουν σα μισθοφόροι που ήρθαν από άλλη πραγματικότητα και διόλου δεν έχουν επηρρεαστεί απ' την επί δεκαοκταετίας παραμονή τους στο τρένο. Ο ιδρυματισμός έχει αγγίξει έως και τον Γουίλφορντ, αλλά εκείνοι παραμένουν υπάκουοι δέκτες εντολών οι οποίες μπορεί να σημάνουν και το θάνατό τους για χάρη μιας παρηκμασμένης ομάδας ανθρώπων. Θέλω να πω ότι το ταξικό ζήτημα που επικαλούνται οι δημιουργοί ώστε να χτίσουν το κίνητρο και την ένταση της εξέγερσης θα έπρεπε να έχει διαβρώσει τον εύθραυστο κοινωνικό ιστό του τρένου από καιρό κι όχι να αναζωπυρώνεται με πρόσχημα τις μπάρες πρωτεΐνης που αποτελούν τη σταθερή δίαιτα των πληβείων ή τις απαγωγές των πιο μικροκαμωμένων παιδιών τους για ένας Θεός ξέρει ποιον λόγο.

Την περισσότερη ώρα, μέχρι το τελευταίο και πιο δυνατό μέρος, παρακολουθούμε την καταδικασμένη προσπάθεια ενός ανθρώπου να φτάσει στον αρχηγό χωρίς να έχει κάποιο εμφανές πλάνο για το τι θα κάνει ή τι θα του πει. Ο Κρις Έβανς ενσαρκώνει υπέροχα αυτόν τον χαρακτήρα, ο οποίος βασανίζεται απ' το παρελθόν του όσο κι απ' το βάρος της ανάληψης ενός “ενάρετου” ρόλου που δε θεωρεί ότι του αξίζει. Δίπλα του στέκονται υπέροχα ο Τζον Χερτ με τον Τζέιμι Μπελ, την Οκτάβια Σπένσερ και τον Γιούαν Μπρέμνερ την ώρα που η Τίλντα Σουίντον αποδίδει μια αποκρουστική καρικατούρα “κακού” κι ο Βλαντ Ιβάνοφ δεν καταφέρνει να πείσει ως απέθαντος αρχιτραμπούκος του Γουίλφορντ.

Ισάξιοι του Έβανς αποδεικνύονται οι δυο συμπατριώτες του Μπονγκ, ο αγαπημένος του συνεργάτης Κανγκ-χο Σονγκ και η μικρούλα Αχ-σουνγκ Κο, οι οποίοι έχουν μια διαφορετική και πιο συγκεκριμένη ατζέντα από εκείνη του προσωρινού “εργοδότη” τους. Αυτοί λοιπόν, αναλαμβάνουν το κομμάτι της δράσης στο τελευταίο μέρος, όταν ο Κέρτις μπαίνει σ' έναν διάλογο με τον Γουίλφορντ εξαιρετικά κατώτερο των περιστάσεων, όπου ο Εντ Χάρις διεκπεραιώνει υποτονικά έναν ρόλο που θα μπορούσε και να έχει κλέψει την παράσταση αν δεν ήταν τόσο αφόρητα προβλέψιμος και προχειρογραμμένος. Έστω κι έτσι, τα κομμάτια του παζλ των χαρακτήρων μπαίνουν στη θέση τους ικανοποιητικά κι η αίσθηση ότι παρακολουθούμε τις τελευταίες ώρες αυτής της αρρωστημένης εκδοχής της κοινωνίας μας συνάδει πλήρως με την εντυπωσιακή όσο κι αισιόδοξη κατάληξη.

Το “Snowpiercer” είναι ένα καλό μπλοκμπάστερ, αν και θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι και μια πιο ολοκληρωμένη, πιο αληθοφανής και πιο πολύπλοκη ιστορία φαντασίας.

Βγαίνουν ακόμη:
Το συμπαθητικό κοινωνικό δράμα “Circles” του Σρίντιαν Γκολούμποβιτς, το δράμα επιστημονικής φαντασίας “The Zero Theorem” του Τέρι Γκίλιαμ, το αδιάφορο βιογραφικό δράμα “Walesa” του Αντρέι Βάιντα και τα ντοκιμαντέρ “Sacro Gra”, “Ηθοποιοί: Ημερολόγιο Σπουδής” και “Η Τέχνη της Κρίσης: Η Περίπτωση του Θεάτρου”.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v