This Is The End: Το Hollywood σπάει πλάκα

του Λουκα Τσουκνίδα

Με αφορμή μια παλιότερη ιδέα και μια ταινία μικρού μήκους που δεν παρουσιάστηκε ποτέ στο κοινό, ο Έβαν Γκόλντμπεργκ κι ο Σεθ Ρόγκεν μας δίνουν μια κωμωδία κάπως διαφορετική απ' τις άλλες, όπου ένα μάτσο κωμικών σταρ που παίζουν τους εαυτούς τους —κατ' όνομα μόνο— καλούνται ν' αντιμετωπίσουν την... Αποκάλυψη. Δυστυχώς, όσο διασκεδαστικό κι αν είναι να βλέπεις όλους αυτούς τους αστείους ανθρώπους μαζί σε κατάσταση πανικού, πραγματικό σενάριο δεν υπάρχει και τα 107 λεπτά είναι πολλά για ένα παρατεταμένο σκετς.

Η υπόθεση

Ο Τζέι Μπαρουσέλ έρχεται από τον Καναδά στο L.A. για να επισκεφθεί τον κολλητό του Σεθ Ρόγκεν και να περάσουν λίγες μέρες μαζί. Όμως ο Ρόγκεν έχει αρχίσει να βυθίζεται στο χολιγουντιανό λαϊφστάιλ κι έτσι τραβάει τον απρόθυμο φίλο του σε ένα ακόλαστο πάρτι στο μέγαρο του Τζέιμς Φράνκο, όπου εκείνος είναι αναγκασμένος να κάνει παρέα με τον γλιτσερό Τζόνα Χιλ και να χαζεύει τον χαπακωμένο Μάικλ Σέρα να επιδίδεται σε οργιώδεις πράξεις στην τουαλέτα. Επίσης, για κακή του τύχη, το ίδιο βράδυ συμβαίνει και η βιβλική Αποκάλυψη κι έτσι το πάρτι διαλύεται γρήγορα κι οι μοναδικοί επιζώντες, κωμικοί όλοι τους, πρέπει να βρουν ένα τρόπο να επιβιώσουν...



Η κριτική

Εντάξει, η κεντρική ιδέα είναι πάρα πολύ καλή. Στην εποχή μας, το Χόλιγουντ έχει πια απομυθοποιηθεί και οι σταρ δεν είναι αυτοί που ήταν. Ένας χοντρούλης, αστείος τύπος από τον Καναδά μπορεί να γίνει κάτοικος L.A. μέσα σε μια νύχτα και να προσκαλείται σε οργιώδη πάρτι ή τουλάχιστον σύγχρονες παρωδίες των μυθικών πάρτι για τα οποία κάποτε, το κοινό μάθαινε μόνο από ψίθυρους και κουτσομπολιά. Αυτή είναι η παρακμή και της παρακμής ακόμη - κάτι σαν την “Άλωση του Κολωνακίου” που θα έλεγε κι ο Ζάχος, και το μόνο που μένει είναι η ολική καταστροφή και η βύθιση στα φλεγόμενα έγκατα της Γης.

Οι πρωταγωνιστές είναι ένας κι ένας, ο Μπαρουσέλ ταιριάζει γάντι στο ρόλο του “επαρχιώτη” Τζέι που αρνείται να μπει στο καινούργιο του κουστούμι, εκείνο του χολιγουντιανού ηθοποιού, ενώ κι οι υπόλοιποι αποδίδουν μια χαρά το μίγμα από κωμικές περσόνες που έχουν φτιάξει κατά καιρούς επί της οθόνης. Θυμίζοντας για λίγο τον Στιβ Κούγκαν στο —κλάσεις ανώτερο σ' αυτόν τον τομέα, ας σημειωθεί— “The Trip” του Μάικλ Γουιντερμπότομ, εμφανίζονται ως υπερβολικά εγωκεντρικά, αφελή όντα τα οποία αδυνατούν να σκεφτούν ψύχραιμα και λογικά ακόμη και μπροστά στο ενδεχόμενο του αφανισμού τους, μιας και ο κόσμος δεν τους πολυενδιαφέρει ούτως ή άλλως.

Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από σκηνές κυμαινόμενης κωμικής ποιότητας, τις περισσότερες φορές διασκεδαστικές, αλλά σπανίως ξεκαρδιστικές, αφού μοιάζουν έντονα με επαναλήψεις αντίστοιχων που έχουμε δει σε κάποιες άλλες εμφανίσεις των πρωταγωνιστών. Η φλώρικη φύση των καλομαθημένων ηθοποιών υπερτονίζεται ξανά και ξανά, όπως και η προθυμία τους να γίνουν αυτό που κοροϊδεύουν στις κωμικές τους μετενσαρκώσεις, ένα μάτσο καλοταϊσμένοι σταρ που θεωρούν τους εαυτούς τους αναντικατάστατους και εξ ορισμού μη αναλώσιμους.

Μέσα σ' όλο αυτό το φεστιβάλ στριγκλιάς και “ντιβιλικίου”, επιπλέει ο Ντάνι Μακμπράιντ σε μια άλλη εκδοχή του Κένι Πάουερς. Βρώμικος, ασυνείδητος, προσβλητικός και παρτάκιας, επιβεβαιώνει τον Τζέιμς Φράνκο που δεν τον κάλεσε στο πάρτι του και σώζει για λίγο την κωμωδία, η οποία ξεφτίζει όσο περνά η ώρα κι η απουσία πλοκής γίνεται αισθητή κι ενώ η εξήγηση της βιβλικής Αποκάλυψης μας σερβίρεται όλο και πιο πολύ σαν το επιτηδευμένα γελοίο επιστέγασμα όσων βλέπουμε.

Το “This is the End” είναι μια μέτρια κωμωδία, μια ταινία που έχει πλάκα γιατί είναι απλώς μια πλάκα. Κατ' εμέ, θα μπορούσε να είναι πολλά παραπάνω, αλλά δε φαίνεται να υπήρχε ούτε η φιλοδοξία ούτε η διάθεση.

Βγαίνουν ακόμη:
Η γλυκερή σαπουνοπερίστικη ταινία της Σουζάνε Μπίερ “ Love Is All You Need ”, η βαρετή κομεντί “ The English Teacher ”, η βιντεοκασέτα άνευ λόγου ύπαρξης εν έτει 2013 “ Vehicle 19 ”, το αμερικάνικο δράμα “ Stuck In Love ” και το γαλλικό δράμα “ An Open Heart ”.