The Men Who Stare at Goats: "Πετάει" η κατσίκα; Δεν "πετάει"...

Πόσο διασκεδαστική μπορεί να είναι μία κωμωδία που έχει να κάνει με έναν πραγματικό πόλεμο, ακόμα κι αν αυτός προσεγγίζεται από την "light" πλευρά του; Η απάντηση βρίσκεται μόνο στις απολαυστικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών Κλούνεϊ και Μπρίτζες.
The Men Who Stare at Goats: Πετάει η κατσίκα; Δεν πετάει...
του Λουκά Τσουκνίδα 

Κάποτε, όταν πρωτομπήκα στο γυμνάσιο, ένας καθηγητής μας έβαλε να κάνουμε διάφορες μιμήσεις λίγο πριν το τέλος του μαθήματος. Ανάμεσά μας υπήρχε κι ένας μαθητής μεγαλύτερος από εμάς που είχε μείνει στην ίδια τάξη για δύο χρόνια. Για κάποιο λόγο ενθουσιάστηκε με την ιδέα, σηκώθηκε και δήλωσε ότι θα καρφώσει (είμασταν στον απόηχο του άθλου του '87). Πήρε λοιπόν φόρα κι άρχισε να τρέχει προς τον πίνακα. Λίγο πριν φτάσει πήδηξε, αλλά δεν υπολόγισε καλά και τράκαρε πάνω με δύναμη πριν πέσει άτσαλα κι η τάξη ξεσπάσει σε γέλια. Για να καρφώσεις πραγματικά πρέπει να υπάρχει μπασκέτα κι η σάτιρα για να είναι σάτιρα πρέπει να υπάρχει στόχος. Στο «Men Who Stare at Goats», φαίνεται ότι ο δημιουργός Γκραντ Χέσλοβ, όπως κι ο συμμαθητής μου, βλέπει για λίγο τη μπασκέτα. Όταν όμως πηδά για να καρφώσει βρίσκει μόνο τοίχο και σωριάζεται με κρότο. Τα γέλια που προκαλεί έχουν αντίστοιχα εφήμερο χαρακτήρα.

Ο Μπομπ Γουίλτον (Γιούαν Μακρέγκορ) είναι δημοσιογράφος σε μια μικρή εφημερίδα κι εκτός απ' το επαγγελματικό αδιέξοδο έχει και συζυγικά προβλήματα. Μια μέρα συναντά τον Λιν Κάσαντι (Τζορτζ Κλούνι) και μαθαίνει ότι ήταν μέλος μιας ειδικής new-age μονάδας του αμερικάνικου στρατού με μεταφυσικές ιδιότητες υπό τις διαταγές του βετεράνου του Βιετνάμ Μπιλ Τζάνγκο (Τζεφ Μπρίτζες) η οποία διαλύθηκε λόγω μιας έριδας μεταξύ αυτών και του Λάρι Χούπερ (Κέβιν Σπέισι) που έφτασε στα άκρα. Όπως λέει, τώρα τον έχουν ξανακαλέσει για μια ειδική αποστολή, αυτή τη φορά στο Ιράκ. Ο Μπομπ, παρ' ότι όσα ακούει δεν του φαίνονται λογικά, βλέπει σ' αυτή τη γνωριμία και το μακρινό επικίνδυνο ταξίδι την ευκαιρία να αποδείξει στον εαυτό του και τη γυναίκα του ότι δεν είναι ένας αποτυχημένος γραφιάς. Ακολουθεί τον Λιν στη Μέση Ανατολή, εμπιστεύεται τις αμφιλεγόμενες μεταφυσικές του ιδιότητες και τελικά, βγαίνει ωφελημένος...

Το σενάριο είναι βασισμένο (αν και κωμωδία) στο ομώνυμο σοβαρό βιβλίο του δημοσιογράφου Τζον Ρόνσον γύρω απ' την εφαρμογή απ' τον αμερικάνικο στρατό διαφόρων προγραμμάτων σχετικών με τις μεταφυσικές τεχνικές πολέμου και τις new-age φιλοσοφίες και πρακτικές. Το κλου, λοιπόν, δεν είναι άλλο απ' τό ότι όσα γίνονται στην ταινία είναι σε ένα μεγάλο βαθμό αληθινά. Αν και δεν υπήρξε ειδική μονάδα με το όνομα New Earth Army που επιδιδόταν σε πειραματισμούς με ναρκωτικά και τηλεπαθητική ακινητοποίηση των αντιπάλων με σκοπό τον ειρηνικό πόλεμο για την επίτευξη της ειρήνης (!), όλα αυτά συνέβησαν τελικά με τη μορφή πειραμάτων. Υπήρξαν στρατιώτες που, όπως ο Λιν Κάσαντι, κοιτούσαν επίμονα κατσίκες μέχρι να κάνουν την καρδιά τους να σταματήσει. Κι υπάρχει κάποιος που ισχυρίζεται ότι το κατάφερε. Με λίγα λόγια η πραγματικότητα είναι συχνά πιο παράλογη απ' τις ταινίες κι αυτό δεν ξέρω πόσο αστείο είναι αν το καλοσκεφτεί κανείς.

[Δείτε το trailer της ταινίας]

Πίσω στην ταινία του Χέσλοβ, ο οποίος χρησιμοποιεί όλον αυτόν τον παραλογισμό συνδέοντας το Βιετνάμ, τη χίπικη κουλτούρα και τον new-age χείμαρρο που ακολούθησε με την παράνοια ενός στρατού που δεν μπορεί παρά να ψάχνει διαρκώς τρόπους να γίνει πιο άτρωτος, ακόμη και στη σφαίρα του αδύνατου ή του μεταφυσικού. Έτσι, λόγω της εμμονής ενός στρατηγού με το απόκοσμο, ο στρατός των ΗΠΑ ακολουθεί το όραμα του Μπιλ Τζάνγκο, του στρατιωτικού που γύρισε απ' τα εγκόσμια έχοντας δοκιμάσει κάθε μοδάτη ψευδοφιλοσοφία αγάπης, ειρήνης και σωτηρίας της ψυχής, να στήσει μια διμοιρία ανδρών που μια μέρα θα σκοτώνουν κατσίκες με το βλέμμα τους. Η παρουσία του δημοσιογράφου Μπομπ Γουίλτον ως παρατηρητή που τελικά συμμετέχει στην τρέλα φέρνει όλο αυτό το εξωτικό σκηνικό πιο κοντά σε μας, μας υπενθυμίζει το πόσο ανάγκη έχουμε να νιώσουμε άτρωτοι με οποιονδήποτε τρόπο. Κι οι στρατοί, άλλωστε, από εμάς αποτελούνται.

Όμως ακόμη και αυτό, ο δημιουργός αρνείται να το στηλιτεύσει δίνοντας στην ταινία του ένα αίσθημα παραμυθιού παρά σατιρικό. Παρ' ότι, απ' την αφίσα και τους πρωταγωνιστές μέχρι τα αστεία και το στήσιμό τους, η ταινία του Χέσλοβ θυμίζει χωρίς αμφιβολία αδερφούς Κοέν της λείπει, πέρα απ' το σφιχτοδεμένο σενάριο, αυτό που εκείνοι καταφέρνουν σχεδόν πάντα να περιλάβουν στα έργα τους, η αδιακρίτως στοχευμένη ειρωνεία και η απομυθοποίηση της αποτυχίας. Για να είμαι δίκαιος, όσα βλέπουμε είναι επαρκώς αστεία, απλώς είναι πολύ εύκολα και ανώδυνα σε αναλογία με το θέμα που μοιάζουν να θίγουν, ενώ βοηθούνται αρκετά κι απ' τους υπέροχους πρωταγωνιστές, ειδικά τους Κλούνι και Μπρίτζες.

Το «The Men Who Stare at Goats» είναι μια συμπαθητική κωμωδία που ακουμπά χωρίς λόγο το μελό και κλείνει βιαστικά μόλις εξαντλεί τ' αποθέματά της σε χιούμορ.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το απαράδεκτο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας «Surrogates», η αποτυχημένη οικογενειακή κωμωδία «Couples Retreat» και η βαρετή ταινία μεταφυσικής αγωνίας «Paranormal Activity».
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v