Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου: Καλτ, Αμφισβήτηση και Λόουτς

Τα 20 χρόνια του γιορτάζει φέτος το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου που ξεκινάει απόψε και μας υποδέχεται στους κινηματογράφους Ιντεάλ, Τριανόν και Μικρόκοσμο για μερικές ακόμα νύχτες κινηματογραφικής μαγείας. 
Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου: Καλτ, Αμφισβήτηση και Λόουτς
του Λουκά Τσουκνίδα

Το καθιερωμένο φεστιβάλ της «Ελευθεροτυπίας», το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, έφτασε τα 20ά του γενέθλια και θα γεμίσει για ακόμα μια χρονιά το κενό μεταξύ «Νυχτών Πρεμιέρας» και «Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης». Όσοι λοιπόν δεν έγραψαν αρκετές σινεργατοώρες σε Αττικόν και Δαναό, μπορούν να συμπληρώσουν από απόψε μέχρι τις 21 του μηνός, στο Ιντεάλ, στο Τριανόν και στο Μικρόκοσμο. Έτσι, για τα ένσημα.

Το φεστιβάλ λοιπόν έχει πολλά αφιερώματα αλλά πρώτ’ απ’ όλα έχει κι ένα διαγωνιστικό τμήμα, που απ’ όσο θυμάμαι γεμίζει τις αίθουσες με μεγάλη δυσκολία. Φέτος, θα διαγωνιστούν με καινούργιες ταινίες οι παλιοί Ερμάνο Όλμι (Centochiodi), Μπικέτ Ιλχάν (Nazim Hikmet: Blue Eyed Giant) και Ίστβαν Σάμπο (Rokonok) μαζί με τους νεότερους Ρόμπερτ Σέντλατσεκ (Rules Of Lies), Μαρκ Ρεχά (Dies d' Agost), Πίτερ Μπρόσενς και Τζέσικα Χόουπ Γούντγουορθ (Khadak), Κολ Σπέκτορ (Someone Else), Μαμάτ-Σαλέχ Χαρούν (Daratt), Φραντσέσκα Κομεντσίνι (A Casa Nostra), Ζαν-Πιερ Νταρουσέν (Le Pressentiment), Ίλιαν Σιμεόνοφ (Warden The Dead) και Γιόακιμ Τρίερ (Reprise). Ακολουθείστε το ένστικτό σας, αφού κάποιους τους πιο νέους σκηνοθέτες ίσως τους ξαναδούμε σε πιο μεγάλα πράγματα.

Το αφιέρωμα που θα κερδίσει τις επαναστατικές καρδιές των ελλήνων θεατών είναι εκείνο με τίτλο «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο. Η εποχή της αμφισβήτησης.» Ενδεικτικά, θα προβληθούν το «M.A.S.H.» του Ρόμπερτ Όλτμαν, ο «Ξένοιαστος Καβαλάρης» του Ντένις Χόπερ, το «Alice's Restaurant» του Άρθουρ Πεν και άγνωστο γιατί, δυο ντοκιμαντέρ για τους Ρόλινγκ Στόουνς, τους πιο απολιτίκ ρόκερς στην έτσι κι αλλιώς υπερφίαλη και αυτάρεσκη ιστορία του ροκ.

Το «Πανόραμα» ακολουθεί την τελευταία μόδα, που δημιούργησαν οι Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ, και κάνει αφιέρωμα σε ταινίες κάτω από τον γενικό όρο καλτ. Απ’ ό,τι έχω καταλάβει καλτ σημαίνει από παλιό και κακοφτιαγμένο έως καινούργιο κι επίτηδες φτιαγμένο να μοιάζει με παλιό και κακοφτιαγμένο. Με το πρόγραμμα που είδα, όμως, μπερδεύτηκα. Το «Eraserhead» του Ντέιβιντ Λιντς, συνυπάρχει με το «Δράκουλα των Εξαρχείων» του Νίκου Ζερβού, το «Invasion of the Body Snatchers» του Ντον Σίγκελ με το «Ψυχώ» του Άλφρεντ Χίτσκοκ και το «Devil Is A Woman» του Γιόζεφ Φον Στέρνμπεργκ με το «Ο Ταρζάν και η Σύντροφός του» του Σέντρικ Γκίμπονς. Τζόνι Βαϊσμίλερ δηλαδή και τα μυαλά στα σχοινόδεντρα. Μαζί με αυτά και μια μικρή αναφορά στο έργο του Μόντι Χέλμαν που το ξαναπάλεψε τελευταία με μια ταινία τρόμου αλλά του βγήκε πάλι μπι-μούβι. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Πιο ενδιαφέρον απ’ όλα έχει η αναδρομή στις ταινίες του Όρσον Ουέλς, που αξίζουν δεύτερης θέασης και το αφιέρωμα μετά βραβεύσεως στον πολυγραφότατο βρετανό σκηνοθέτη Κεν Λόουτς. Από την δουλειά του πρώτου θα προβληθούν οι ταινίες «Πολίτης Κέιν», «Υπέροχοι Άμπερσονς» (στην 90λεπτη πρώτη εκδοχή), «Η Κυρία της Σαγκάης», «Ο Άρχων του Κακού», «Φάλσταφ», «Δίκη», «Οθέλος», «Αλήθειες και Ψέματα», «Ο Κύριος Αρκάντιν» και το «It's All true». Απ’ τη φιλμογραφία του Λόουτς, που θα παρευρεθεί και στο φεστιβάλ, θα δούμε τις ταινίες «Poor Cow», «Family Life», «Looks and Smiles» και την ολοκαίνουργια «It's a Free World».

Το ελληνικό αφιέρωμα είναι γύρω από τον «επίμαχο ελληνικό κινηματογράφο» με ταινίες που δεν ήταν μεν εμπορικές αλλά θεωρούνται πρωτοποριακές και απ’ τις πιο ιδιοσυγκρασιακές προσπάθειες των δημιουργών που τις υπογράφουν. Ανάμεσά τους, το πρόσφατο «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη, ο «Ιωάννης ο Βίαιος» της Τώνιας Μαρκετάκη, οι «Μητροπόλεις» του Κώστα Σφήκα, το «Ντανίλο Τρέλες» του Σταύρου Τορνέ και η «Ευρυδίκη ΒΑ 2037» του Νίκου Νικολαΐδη, που μας αποχαιρέτησε προσφάτως.

Τέλος, οι δημοφιλείς πρεμιέρες του φεστιβάλ. Πιο σημαντικές από αυτές: το «Προσοχή Πόθος» του Ανγκ Λι, το «Promise me This» του Εμίρ Κουστουρίτσα, το «Banishment» του Αντρέι Σβιάνγκιτσεφ, το «The Walker» του Πολ Σρέιντερ, το «Elizabeth: The Golden Age» του Σεκάρ Καπούρ και το «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες» του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα φέτος, Κρίστιαν Μούντζιου. Σαν κερασάκι στην τούρτα, έχουμε μερικά ακόμα ντοκιμαντέρ για την κακή Αμερική, που παρεμπιπτόντως, δε γυρίστηκαν από αυτοεξόριστους αμερικανούς πολίτες στο Παρίσι.

Καλή μας θέαση.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v