Νύχτες Πρεμιέρας 2007... The End!

Ολοκληρώθηκαν για άλλη μία χρονιά οι Νύχτες Πρεμιέρας με τις καθιερωμένες -επίσημες και ανεπίσημες- βραβεύσεις και με την ελπίδα ότι η σεζόν που θα ακολουθήσει θα μας χαρίσει ακόμα περισσότερες νύχτες κινηματογραφικής μαγείας.
Νύχτες Πρεμιέρας 2007... The End!
του Λουκά Τσουκνίδα

Γιατί βλέπουμε ταινίες; Επηρεαζόμαστε από αυτές, βγαίνουμε διαφορετικοί απ’ ό,τι μπήκαμε, διαφωνούμε ή συμφωνούμε φωναχτά με όσα είδαμε στην οθόνη;

Θυμάμαι όταν μεγάλωνα τη δεκαετία του ογδόντα σε μια κωμόπολη της Θεσσαλίας, όπου σημειωτέον είχαμε δυο χειμερινούς κινηματογράφους κι έναν θερινό, να βγαίνουν τα γυφτάκια από τις ταινίες καράτε και να μιμούνται όσα είδαν παίζοντας ξύλο μεταξύ τους. Αναμφισβήτητα είχαν επηρεαστεί. Επιπλέον, από τις καλές μιμήσεις των κινήσεων, φαίνεται ότι μάθαιναν γρήγορα.

Δεν θα ήθελα φυσικά να βλέπω θεατές να παίζουν ξύλο έξω απ’ το Αττικόν και το Δαναό –αν και θα ήταν ενδιαφέρον θέαμα- αλλά έχω την εντύπωση ότι αντί να συζητάμε για το ίδιο το έργο τέχνης θα έπρεπε να συζητάμε και να μαλώνουμε για τις σκέψεις και τις αντιστοιχίες που μας προκαλεί. Οι ήπιες συζητήσεις περί ανοιχτών πλάνων και εικαστικών κάδρων καταλήγουν σε κοινοτοπίες και προδιαγεγραμμένες καταφάσεις. Αλλά η συγκατάνευση σε μια κοινοτοπία είναι το αντίθετο της επικοινωνίας, ο εχθρός κάθε γόνιμης συζήτησης. Δε μπορεί να βλέπεις μια ταινία και να βγαίνεις με το ίδιο βλέμμα μ’ αυτό που μπήκες. Η πόζα σκότωσε το πάθος.

Οι «Νύχτες Πρεμιέρας 2007» έφτασαν στον επίλογό τους με την απονομή των βραβείων. Τη «Χρυσή Αθηνά» έλαβε το αργεντίνικο δράμα «ΧΧΥ» γύρω από το ευαίσθητο θέμα του ερμαφροδιτισμού. Δεν το είδα, αλλά αφού βραβεύτηκε κι απ’ τους κριτικούς στις Κάνες, μάλλον «το είχε» απ’ την αρχή. Για το σενάριό της βραβεύτηκε η μεξικάνικη «La Zona», μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία ταξικού μίσους με μισανθρωπικές αποχρώσεις ρεαλισμού και για τη σκηνοθεσία του το «The Band’s Visit» που μου άρεσε αρκετά και μου θύμισε Σταύρο Τσιώλη. Το βραβείο μουσικής ταινίας πήγε στο ντοκιμαντέρ για τους τρεις μάστερ των ορεινών ιαχών (yodelling) με τίτλο «Μακρινοί Αντίλαλοι». Δεν πρόλαβα, αλλά θα ήθελα να το δω κάποια στιγμή. Τέλος, το κοινό βράβευσε τη γαλλική ταινία «Naissance de Pieuvres».

Εμένα πάλι, απ’ αυτά που είδα, το αμερικάνικο δράμα «Shotgun Stories» με εξέπληξε πιο θετικά απ’ όλα, θεωρώ το «Atonement» μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που έρχεται, γέλασα πιο πολύ με το «Waitress», ταράχτηκα με το «La Zona», κόλλησα με το «Tekonkinkreet» και ένιωσα κλεμμένος με το εγκληματικά υπερτιμημένο «To Live and Die in LA» του Φρίντκιν.

Καλή μας συνέχεια.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v