7 καλοί λόγοι να (ξανα)πάμε στη Biennale

της Ηρώς Κουνάδη

Αν μας επιτρέπετε έναν ελαφρύ υποκειμενισμό, θα δηλώσουμε απροκάλυπτα ότι η φετινή Biennale με τον ταιριαστό σαν γάντι τίτλο Agora, είναι η πιο ενδιαφέρουσα από τις τέσσερις μέχρι τώρα αθηναϊκές διοργανώσεις. Όχι λόγω των έργων της, αλλά –κυρίως και πρωτίστως– χάρη στις εκδηλώσεις, τις συζητήσεις, τις performances, τα workshops, τις διαλέξεις και όλα εκείνα τα «γεγονότα» της, που τιμούν επάξια τον τίτλο της Agora, με την αρχαιοελληνική της έννοια.

Το απλώς υπέροχο κτίριο του Χρηματιστηρίου στη Σοφοκλέους είναι, βέβαια, ένα έξτρα μπόνους. Ιδιαίτερα ο χώρος στο ισόγειό του, που έχει διαμορφωθεί τέλεια για «συναθροίσεις», με τα μεγάλα παρεΐστικα τραπέζια της Νομαδικής Κουζίνας και της Σχεδίας από τη μία, και τις παλέτες σε ρόλο αμφιθεάτρου από την άλλη, είναι αυτές τις μέρες ένα από τα αγαπημένα μας σημεία στην πόλη.

Είτε έχετε ήδη επισκεφθεί την 4η Biennale της Αθήνας μία φορά, είτε δεν το έχετε κάνει ακόμα, συγκεντρώνουμε επτά πολύ καλούς λόγους για να (ξανα)βρεθείτε στο 10 της οδού Σοφοκλέους, από σήμερα μέχρι και την 1η Δεκεμβρίου που η Agora θα… κατεβάσει αυλαία.



Στην Αγορά επί (x) 4

Η εικαστικός Κατερίνα Ζαχαροπούλου πραγματοποιεί in situ περφόρμανς-συνεντεύξεις σε τέσσερις αγορές της Αθήνας (στη λαϊκή αγορά της Βαρβακείου, στην αρχαία αγορά της Πλάκας, στην εμπορική αγορά της Ερμού και στην Agora της 4ης Μπιενάλε της Αθήνας στη Σοφοκλέους) επί τέσσερα συνεχόμενα Σάββατα (9, 16, 23 και 30 Νοεμβρίου).

Στις περφόρμανς συμμετέχουν άνθρωποι που είτε εργάζονται είτε συχνάζουν σε αυτά τα σημεία, δίνοντας απαντήσεις σε μια σειρά από ερωτήματα που άπτονται της θεματικής της Agora, με πρώτο και καλύτερο το «Και τώρα τι;».

Fuck off Value: Performance από τους Α. Λαμπρόπουλο, George Le Nonce, Harry Houdini, Το Κεφάλι που Τραγουδάει

Το κεφάλι που Τραγουδάει είναι διαβόητο για την εμμονή του με τις παραφωνίες και τις ερμαφρόδιτες φωνές. Ο George Le Nonce για τις καβαφοεμπειρίκιες μεταμορφώσεις ενός πορνολαγνικού ερωτικού λόγου. Και ο Harry Houdini για τις ταχυδαχτυλουργίες που του χάρισαν παγκόσμια φήμη για ένα θέαμα ευρείας κατανάλωσης. Οι τρεις τους συναντιούνται και διασταυρώνουν τις [απ]αξίες που τους απασχολούν, σε έναν στοχασμό περί ποικίλων δαιμονίων, το Σάββατο 9 Νοεμβρίου, από τις 17.00 έως τις 20.00.

Εξηγώντας την Κρίση σε μια Νεαρή Χορεύτρια

Πώς μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τον Σταλινισμό βλέποντας τα Μπολσόι; Τον «Αγών μου» ή τα βιβλία του Ρούντολφ Λάμπαν για την περιγραφή της κίνησης πρέπει να διαβάσετε για να καταλάβετε την κοινωνική ερμηνεία του Ναζισμού; Ο Σόρος χρηματοδοτεί το indymedia ή παραστάσεις conceptual dance στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες; Γιατί η θεία Λούλα που ψηφίζει Χρυσή Αυγή παρακολουθεί παραστάσεις χορού και της αρέσουν;

Αυτά και άλλα ερωτήματα σχετικά με τον χορό απαντιούνται στη διάλεξη-παράσταση του Κωνσταντίνου Μίχου, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 9 Νοεμβρίου στις 19.00 στην Agora, με τίτλο: «Εξηγώντας την κρίση σε μια νέα χορεύτρια». Η παράσταση ξεκινά σαν ομιλία σε συνέδριο οικονομολόγων και στη συνέχεια με μεταφορές-αναλογίες τέχνης και οικονομικής ζωής, χρησιμοποιεί το σώμα των χορευτών το οποίο διατρέχεται από όλη την ιστορία του δυτικού χορού, για να αναδείξει την αποδομημένη ταυτότητά του σαν ένα παράδειγμα έλλειψης κοινωνικής σύνδεσης.

Μικρές Σκηνές Καθημερινής Βίας από το Θέατρο του Καταπιεσμένου

Το Θέατρο του Καταπιεσμένου γεννήθηκε το 1971 από τον βραζιλιάνο σκηνοθέτη Augusto Boal. Οι τεχνικές του Boal χρησιμοποιούνται ως μέσο για την προώθηση της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Στο Θέατρο του Καταπιεσμένου (ΘτΚ), και πιο ειδικά στο είδος Θέατρο Φόρουμ, το κοινό ενεργοποιείται. Οι θεατές γίνονται ηθοποιοί, από «spectators» γίνονται «spect-actors».

Το ΘτΚ παρουσιάζει, από την Τρίτη 13/11 έως και την Παρασκευή 15/11, και από τις 17.00 έως τις 20.00, τις παραστάσεις Μικρές Σκηνές Καθημερινής Βίας Ι & ΙΙ. Το κοινό μαζί με τους ηθοποιούς, μέσω του διαλόγου και της αλληλεπίδρασης, καλούνται να εξερευνήσουν, να αναλύσουν και να μετασχηματίσουν την πραγματικότητα στην οποία ζουν.

Εν-τοπίζοντας την αξία από την Ομάδα ΧΩΡΟτΑΞΙΑ

Πώς δημιουργείται αξία σε έναν χώρο; Ποια η σχέση της με την ιστορία, τις μνήμες και τις απουσίες που τον στοιχειώνουν; Πώς η τέχνη συνδιαμορφώνει την αξία μιας γειτονιάς; Ανθρωπολόγοι και εικαστικοί φτιάχνουν και μελετούν οπτικούς, ηχητικούς και αφηγηματικούς χάρτες. Και μετά ανιχνεύουν τους τρόπους με τους οποίους η βιογραφία του Χρηματιστηρίου, συνδέεται με μικροϊστορίες, χρονικότητες και ρυθμικότητες τόσο του συγκεκριμένου κτιρίου, όσο και της ευρύτερης περιοχής της οδού Σοφοκλέους.

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 16 Νοεμβρίου, από τις 17.00 έως τις 20.00, σε συνδυασμό με το εικαστικό project “AB4: Απόπειρες χαρτογράφησης” της Σοφίας Γρηγοριάδου και το δρώμενο “Χαρτογραφώντας συναισθήματα” των Δώρας Ζάκκα και Νικόλα Παπαδημητρίου. Διαβάστε περισσότερα εδώ.

Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εδώ από το Caravan Project

Εδώ και τρία χρόνια μια ομάδα καλλιτεχνών και ερευνητών ταξιδεύει στην Ελλάδα με ένα αυτοκινούμενο, στην πιο δύσκολη καμπή της νεότερης ιστορίας της. Mε όχημα το ντοκιμαντέρ, τη γραφή, την αφήγηση και τη φωτογραφία, φέρνει στο προσκήνιο ανθρώπινες ιστορίες.



Στο αμφιθέατρο της Agora θα παρουσιάσουν, την Τρίτη 19 Νοεμβρίου από τις 19.00 έως τις 20.30, τη δράση του caravan project προβάλλοντας φωτογραφίες, κείμενα και υλικό από τα ντοκιμαντέρ τους, κουβεντιάζοντας παράλληλα με το κοινό για τη σπουδαιότητα των ιστοριών σε καιρούς κρίσης. Κομμάτι του caravan project είναι η συλλογή αφηγήσεων. Με την ερώτηση «πες μου μια ιστορία που σ’αρέσει να διηγήσαι συχνά» συλλέγει αφηγήσεις ανθρώπων, συνθέτοντας ένα μωσαϊκό ιστοριών. Εμπλέκοντας το κοινό σε μια πιο διαδραστική σχέση με τους δημιουργούς, το caravan θα απευθύνει την ίδια ερώτηση: «πες μου μια ιστορία που σ’αρέσει να διηγήσαι συχνά» και θα καταγράψει τις ιστορίες, συνδέοντας τους ανθρώπους που παρακολουθούν στη βάση των δικών τους ανείπωτων ιστοριών.

Eustachian Tube

Ο Boris Ondreička είναι καλλιτέχνης, συγγραφέας, επιμελητής εκθέσεων και περιστασιακά τραγουδιστής. Το πρότζεκτ του Eustachian Tube (από το όνομα του Μπαρτολομέο Ευστάχιου, ο οποίος ανακάλυψε την ευσταχιανή σάλπιγγα του αυτιού) αποτελεί αλληγορία μιας πολυσχιδούς σχέσης: μεταφέρεται από ένα μέρος σε άλλο, από ένα μέσο σε άλλο, από μια γλώσσα σε άλλη, από τη θεωρία στην πρακτική. Παρ’ ότι διαρκεί μόλις 35 λεπτά, συνδυάζει και χρησιμοποιεί ποικίλες αισθήσεις. Με το κλείσιμο/άνοιγμα του στόματος (αναπνοή, μάσηση, κατάποση) παράγει και το ίδιο αυτόνομους ήχους. Η performance θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 21 Νοεμβρίου από τις 20.00 έως τις 21.00.